Vérvarslinga seier at det er venta litt vind og haglbyger. Og det skal det vere mogleg både å gå og jakte i. Kanskje burde han ha tenkt at det er oktober, men han har alt utstyret han treng. Til og med har han lånt kona Jorunns mobiltelefon; ein Ericsson med evigvarande batteri. Den verkar alltid. Torsdag morgon ringer han og seier at «no går eg oppover – eg reknar med å vere heime att på laurdag».
Før han går et han lapskaus frå hytta. Han som ofte kvir seg til etterlatenskaper i naturen, passar på å bruke doen for siste gong, og skriv i hytteboka at han går nordover langs Torfinnsvatnet. Her er det så glatt og ekkelt at han snur og går attende igjen.
Då han går derfrå denne oktobertorsdagen står det i hytteboka at han går den vanlege løypa oppover mot Timeglaset. Han har bestemt seg for å gå til Hjellegrend.
I sekken har han ein amerikansk stridsrasjon. Den har ein mekanisme der du knekk noko, så blir maten varm. Elles har han berre ein pakke kjeks, ein pose sjokoladepulver og ein Jerven-duk – ein duk produsert i Odda, som no er i seta på alle vestlege jagarfly.
Han går heile tida oppover. Oppå herda – skuldra av fjellet – ser ein ned på vatnet. Der stig ei rype opp or snøen. Den kastar seg ut på vengene og står i lufta ved sida av jegeren. Den er så nydeleg mot det grå. Kanskje burde han ha tenkt på kva den grå himmelen varslar, men han ser berre den kvite, vakre fuglen sveve ved sida av seg. Og no veit han at det er fugl der oppe. Vinden har han i ryggen – ein god dytt. Men det har byrja å sludde.
Han fortel:
– Eg gjekk på dei raude T-ane, og visste eg måtte krysse to elvar. Dei er ikkje djupe, men to-tre meter å vasse. Eg kom fram til den første og skifta frå jaktstøvlar til gummistøvlar eg hadde med meg i sekken, men eg fekk ikkje sokkane ned i støvlane. Eg la dei difor på bakken saman med dei svarte hanskane. Eg hadde gløymt vinden. I eit drag kasta den både sokkar og hanskar på elva. Hanskane fann eg aldri att. Dei grøne sokkane fekk eg fiska opp. Eg laga propell med dei for å få ut vatnet, la dei i sekken og hadde no enno ei elv å krysse. Eg gjekk i berre støvlane. Eg var ille ute.
Du tenkte ikkje på å snu?
– Eg var fast bestemt på å gå til Hjellegrend, om eg snudde ville vinden blese mot meg – og no byrja det å bli tett snødrev. Eg sette meg bak ein stor stein, og tenkte: «Har eg problem no?» Eg har ikkje hanskar lenger. Eg hadde dei to sokkane som eg prøvde å ta hendene inn i – men det var ingen luksus. Våt ull varmar berre litt. Eg byrja å bli kald på tærne. I berre gummistøvlar så var dette ugreitt. Eg sette meg ned og tenkte om det er nokon ved Torfinnsheimen no, så høyrer dei gjerne om eg skyt med tre skot, så tre skot og tre skot igjen. Eit signal om at eg treng hjelp.
